دنیا دو روزه

بسم الله الرحمن الرحیم

آرام آرام ساعت موعود فرا می رسد ، شب شهادت دانشمند شیعه و شیخ الائمه حضرت امام جعفر صادق [ع] ..

وضو می گیرم و آماده ی صلوه می شوم و برای اقامه ی صلوه به سمت مسجد امام جعفر صادق [ع] می روم ، نمازی ادا می کنم و چای می نوشم ، روضه خوان با حالت خاصی روضه را می خواند و انگار تمام درد هایش را با آن صدا به ما منتقل می کند ، بعد از کمی سمع روضه ؛ بلند می شوم و قصد پیاده روی از نقطه ای به نقطه ی دیگر شهر را می کنم تا مراسم را در آنجا باشم زیرا آیت الله دکتر رمضانی گیلانی به مناسبت شب شهادت آن جا آمده بودند ، از آلمان هم آمده بودند!

از عمد پیاده این مسیر به نسبه طولانی را می روم تا هم حال و هوایی عوض کنم و هم فضای شهر را محکی بزنم! ببینم شب شهادت شهر در عزاست یا خیر!

وقتی که داخل خیابان های شلوغ قدم میزدی و در فکرت به شهادت آن مظلوم فکر می کردی به جای بودن در آن فضا چیزی به جز درد نبود

صدای آهنگ و موزیک از مغازه ها ، دیدن قیافه های رنگی و دریافتن دغدغه های دنیوی از جانب کثیری از مردم در شب شهادت

تمام مغازه ها باز ، شیرینی فروشی ها دهن ها را شیرین می کنند ، ضبط ها و باند ها با ولوم بالا در حال پخش موزیکی مرگبار برای من ..

تا حدودی دوام اما دیگر نمی توانستم ، واقعا دور از اخلاق است اما می خواهم یک چیزی را اعتراف کنم و آن هم این است که وقتی از کنار آن ها رد می شدم آرام می گفتم بی غیرت!

واژه ای نه چندان جالب که چند باری ذکر لبم شد ، خودمم تعریفی ندارم اما شده بودم عین ماشینی که جوش آورده

خودم را زدم به بی خیالی و آرام زمزمه کردم ؛ دنیا دو روزه!

یک روزش تلخ و یک روزش سخت!

پی نوشت : در نظر داشتم این پست را با موضوع راه حل هایی برای عقب مانده نشدن بگذارم که دیدم نظرات انقدر جامع پست قبلی مرا تکمیل کردند که نیازی بدان ندیدم ، این پست هم شاید زیاد ارزش خواندن نداشت فقط می خواستم دردم را جایی خالی کنم و کجا بهتر از وبلاگم! از این به بعد پست ها را کمی با تفکر بیشتری می گذارم